Szczepienia a błonica

Głównym celem szczepień jest całkowita eliminacja konkretnej choroby zakaźnej. W przypadku, gdy jest to niemożliwe, szczepienia mają na celu zmniejszenie liczby zachorowań. Taki sukces udało się uzyskać w przypadku błonicy. Jest to choroba, która kilkukrotnie wywoływała epidemie. Opracowanie skutecznej formuły szczepionki umożliwiło zahamowanie rozprzestrzeniania się tej choroby. Obecnie zachorowania na błonicę zdarzają się bardzo sporadycznie. Szczepionki przeciw błonicy stały się powszechnie stosowane w latach 40-stych i 50-tych XX wieku. Wówczas zaobserwowano znaczący spadek zachorowań. To tylko dowodzi skuteczności szczepień.

Pomimo tego, wielu ekspertów twierdzi, że błonica jest chorobą, którą trzeba nieustannie monitorować. Chcąc zapobiegać ponownej epidemii, poszczególne kraje muszą dążyć do tego, żeby odsetek społeczeństwa zaszczepionych na błonicę był jak największy. Obecnie szczepionkę przeciw błonicy podaje się dzieciom. Szczepionka ta jest skuteczna wtedy, gdy podaje się trzy dawki w określonych odstępach czasu. W Polsce i innych krajach europejskich stosuje się szczepionkę skojarzoną. Pacjenci otrzymują szczepionkę, która uodparnia zarówno na błonicę, tężec, jak i krztusiec. W całej Europie stosuje się bardzo zbliżony schemat szczepień. W krajach wysoko rozwiniętych błonica nie stanowi istotnego problemu epidemiologicznego. Przypadki błonicy zdarzają się niekiedy w takich krajach, jak Sudan, Jemen czy Mongolia.

Z tego powodu szczepionki przeciw błonicy powinny być stosowane na całym świecie.