Szczepienia a polio

Czynnikiem etiologicznym odpowiedzialnym za rozwój polio jest jeden z trzech typów enterowirusów. Początkowo bardzo trudno rozpoznać chorobę, ponieważ w pierwszej fazie rozwija się niemal bezobjawowo. W niektórych przypadkach występują łagodne objawy, które jednak mogą być mylone z innymi chorobami.

Zazwyczaj powrót do zdrowia odbywa się bez żadnych komplikacji. Poważniejsze powikłania dotyczą nielicznych zachorowań. Masowe szczepienia przeciw polio odbywały się głównie w latach 80-tych ubiegłego wieku.

W niektórych krajach udało się całkowicie wyeliminować tę chorobę, jednakże na niektórych kontynentach liczba zachorowań była wysoka. W szczególności dotyczyły one niektórych krajów afrykańskich i azjatyckich. Pierwsza formuła szczepionki przeciw polio została opracowana w połowie lat 50-tych ubiegłego wieku.

Cechą charakterystyczną szczepionki IPV był jej skład, bowiem zawierała wszystkie typy drobnoustrojów, które wywołują polio. Dzięki tej szczepionce w niektórych krajach Europy Północnej udało się praktycznie wyeliminować chorobę. Na początku lat 60-tych XX wieku, szczepionkę IPV zastąpiła szczepionka OPV.

Do głównych jej zalet zalicza się prosty sposób podania. Istotny był również czynnik ekonomiczny, ponieważ koszt uzyskania szczepionki jest stosunkowo niski. Liczba dawek tej szczepionki uzależniona jest od konkretnego kraju.

Przyjmuje się, że na terenach zagrożonych epidemią stosuje się aż 4 dawki szczepionki. Szczepienia mogą być podawane wszystkim, ponieważ nie ma żadnych przeciwwskazań do aplikacji szczepionki.