Zachorowalność na różyczkę

Różyczka jest kolejnym przykładem choroby wieku dziecięcego. Masowe szczepienia przeciw tej chorobie mają na celu zapobieganie rozwojowi różyczki wrodzonej. Osiąga się to na dwa sposoby. Jednym z nich jest szczepienie niemowląt i dzieci. Drugą metodą jest aplikacja szczepionek u nastolatek i kobiet w wieku rozrodczym.

Zespół różyczki wrodzonej w szczególności dotyczy kobiet w wieku rozrodczym, u których stwierdzono podatność na zachorowanie. Szczepienie dzieci dotyczy zarówno chłopców, jak i dziewczynek. W ten sposób można skutecznie zapobiegać rozpowszechnianiu się drobnoustrojów chorobotwórczych. Szczepienia przeciw różyczce są głównie rekomendowane w krajach rozwijających się. Powszechność szczepień doprowadziła do tego, że różyczka nie stanowi poważniejszego zagrożenia zdrowotnego.

Obecnie stosowana jest szczepionka zawierająca żywe, atenuowane drobnoustroje. Podaje się ją domięśniowo i śródskórnie. W krajach o wysokich wskaźnikach zachorowań zaleca się aplikację szczepionki już kilkumiesięcznym niemowlakom. W pozostałych przypadkach szczepienia odbywają się w późniejszym okresie. W przypadku szczepień przeciw różyczce nie trzeba stosować dawek przypominających.

Działania niepożądane są niegroźne. Należy do nich zaliczyć m.in. podwyższoną temperaturę ciała, możliwość pojawienia się wysypki na kilka dni po szczepieniu. Bardzo sporadycznie pojawiają się przypadki zapalenia stawów oraz wstrząsów anafilaktycznych.

Szczepionki przeciw różyczce uważane są za bezpieczne.