Wpływ szczepień na zachorowalność na gruźlicę

Epidemie gruźlicy pojawiały się w wielu krajach. Obecnie choroba ta stanowi dość istotny problem epidemiologiczny. Z tego powodu szczepienia przeciw gruźlicy zaczęto stosować na skalę masową. Największą skuteczność szczepień zaobserwowano w latach 80-tych XX wieku. Wówczas właśnie liczba zachorowań na gruźlicę znacząco spadła. Ze względu na pojawienie się i rozpowszechnienie nowych wirusów, jak np.

wirusa HIV, gruźlica ponownie stała się powodem licznych zachorowań. Stosowanie szczepień przeciw gruźlicy w dużym stopniu uzależnione jest od sytuacji epidemiologicznej danego kraju. Obecnie dostępny jest jeden rodzaj szczepionki przeciw tej chorobie. Światowa Organizacja Zdrowia zaleca, aby jedna dawka tej szczepionki była podawana już noworodkom. W szczególności dotyczy to tych populacji, u których istnieje wysokie ryzyko rozwoju gruźlicy. W ten sposób można ograniczyć potencjalnie niebezpieczne skutki zachorowania.

W przypadku krajów, u których ryzyko epidemiologiczne jest stosunkowo niewielkie, szczepienia przeprowadza się u dzieci w wieku przedszkolnym. Powszechnie stosowana szczepionka BCG zawiera żywe drobnoustroje. Zgodnie z obecnymi wytycznymi, nie trzeba stosować dawki przypominającej. Szczepionek tych nie należy podawać kobietom ciężarnym i osobom zakażonym wirusem HIV. Po wstrzyknięciu szczepionki mogą pojawić się niepożądane odczyny poszczepienne. Najczęściej jest to ropień.

W większości przypadków objawy te mają łagodny przebieg.