Wpływ szczepień na krztusiec

Krztusiec stanowił istotny problem epidemiologiczny, który dotyczył zarówno krajów rozwijających się, jak i wysoko rozwiniętych. Krztusiec zalicza się do chorób bardzo zakaźnych. Zaobserwowano bowiem znaczącą ilość zachorowań wtórnych, które dotyczyły osób nieuodpornionych. Chorobę tę leczono za pomocą antybiotyków, jednak nie zawsze okazywały się one skuteczne.

Antybiotyk należało podać w pierwszej fazie rozwoju choroby. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że krztusiec jest trudno rozpoznawalny. Opracowanie formuły szczepionki przeciw krztuścowi stało się najlepszym środkiem na zmniejszenie liczby zachorowań. Szczepionka odegrała znaczącą rolę w zdrowiu publicznym wśród niemal wszystkich społeczeństw.

Dzięki niej udało się niemalże zatrzymać epidemię tej choroby. Szczepionki są dostępne niemal we wszystkich krajach. Szacuje się, że znaczna część ludzkości jest zaszczepiona przeciw krztuścowi. W ten sposób zachorowania na krztusiec należą do rzadkości.

Pierwsza szczepionka przeciw krztuścowi była dziełem japońskiego naukowca. Obecnie stosuje się jednak inny typ szczepionki – szczepionkę skojarzoną DTP. Według obecnych zaleceń wskazane jest podanie trzech dawek szczepionki w określonych odstępach czasu. Szczepienia odbywają się już w okresie noworodkowym.

Szczepionkę aplikuje się domięśniowo. Niekiedy u osób zaszczepionych rozwijają się łagodne niepożądane odczyny poszczepienne. Jedynym przeciwwskazaniem do aplikacji szczepionki jest nadwrażliwość na jakikolwiek ze składników.