Szczepionki różnią się od siebie nie tylko sposobem podawania czy chorobą, przeciw której są wymierzone. Stosuje się też różne sposoby przygotowania drobnoustrojów, które są nieodłączną częścią szczepienia. Podstawowy podział obejmuje tzw. szczepionki żywe oraz zabite.

Ich nazwa w dużej mierze wyjaśnia na czym polega charakterystyka obu typów. Głównym składnikiem szczepionek żywych są żywe drobnoustroje. Oczywiście różnią się one nieco od tych, które w naturalnych warunkach mogłyby zainfekować nasz organizm. Przede wszystkim nie są zjadliwe tak, jak bakteria czy wirus powodujący chorobę.

Proces usuwania zjadliwości drobnoustrojów nazywa się atenuacją. To że zjadliwość drobnoustrojów zostaje usunięta nie oznacza jednak, że nasz organizm nie potraktuje ich jak zagrożenia. To dobrze, bo od właściwej odpowiedzi układu odpornościowego zależy to, czy szczepionka będzie skuteczna. Aby przygotować szczepionkę żywą, bakterie namnaża się na specjalnym, syntetycznym podłożu lub stosuje tzw.

hodowlę tkankową. Ta ostatnia jest wykorzystywana głównie w przypadku wirusów. Następnie namnożone drobnoustroje są zbierane i oczyszczane, a później umieszczone w „konserwującej” substancji. Do szczepionek żywych należą między innymi popularne BCG oraz MMR.

Z kolei w szczepionkach zabitych umieszcza się drobnoustroje inaktywowane. Wcześniej bakterie lub wirusy również są namnażane, ale następnie zabija się je przy pomocy odpowiednio wysokiej temperatury albo środków chemicznych. Dobrym przykładem jest szczepionka stosowana przeciw durowi brzusznemu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *